Ξεκινώντας η Δέσποινα Σπανούδη ανέφερε:
"Ζώντας σε μια ταραγμένη και διαρκώς μεταβαλλόμενη περίοδο, όπου η ισχύς μετατοπίζεται από τη Δύση στην Ανατολή και η αδηφάγος παγκοσμιοποιημένη οικονομία της αγοράς γκρεμίζει τα τελευταία κοινωνικά και δημοκρατικά κεκτημένα στην Ευρώπη,
κουβαλάμε μαζί μας τις εμπειρίες των κινημάτων των τελευταίων δεκαετιών.
που αμφισβήτησαν τα παραδοσιακά ιδεολογικά σχήματα και ανίχνευσαν άλλους τρόπους συγκρότησης της λεγόμενης κοινωνίας των πολιτών, χωρίς να καταλήξουν σε ολοκληρωμένους τρόπους πολιτικής έκφρασης,
κινήματα που σε τοπικό, εθνικό ή παγκόσμιο επίπεδο ανέρχονται και υποχωρούν σαν την παλίρροια.
Στην χώρα μας η αναξιοπιστία των παραδοσιακών κομμάτων, η πολιτισμική και κοινωνική διάλυση που υφέρπει εδώ και χρόνια, σε συνδυασμό με τα οικονομικά αδιέξοδα, έχει διαμορφώσει ένα ιδιόμορφο όσο και ενδιαφέρον τοπίο στο πεδίο της πολιτικής έκφρασης.
Το σύνθημα «τώρα μιλάμε εμείς» και το πρόταγμα της άμεσης δημοκρατίας, μαζί με τον μεσσιανισμό των οικονομολόγων,
κινήσεις, μέτωπα και πρωτοβουλίες στις οποίες συνυπάρχουν στοιχεία μέχρι χθες αντιθετικά όπως η ελευθεριακότητα με την καθοδήγηση, ο εθνοκεντρισμός με την ταξική ανάλυση.
Σε ότι αφορά τη δική μας κίνηση, συγκροτηθήκαμε στη βάση κινηματικών δεσμών που είχαν αναπτυχθεί είτε στα πλαίσια κινημάτων για το περιβάλλον (που συνδέεται άρρηκτα με την οικονομία και την εργασία), είτε για κοινωνικά και πολιτικά αιτήματα, διατυπώνοντας έμπρακτα την δυνατότητα εναλλακτικής συγκρότησης από τα κάτω και επιχειρώντας να εκφέρουμε μια αντισυστημική φωνή στο επίπεδο της αιρετής περιφερειακής διοίκησης.
Ο δρόμος δεν είναι ανοιχτός και έχουμε καταλάβει ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλους να σωθούμε. Είμαστε σε ένα μεταίχμιο όπου το παλιό πεθαίνει, αλλά το νέο δεν έχει ακόμη γεννηθεί. Και δεν ξέρουμε για πόσο καιρό θα κυοφορείται και για πόσο καιρό η κοινωνία θα μπαινοβγαίνει στο προσκήνιο των εξελίξεων. "
Ο Ευθύμης Παπαδημητρίου στην τοποθέτησή του ανέφερε:
"Το Αυτοδιοικητικό Κίνημα Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας , μας καλεί με την σημερινή του εκδήλωση, ως ενεργούς πολίτες,να συζητήσουμε και να προβληματιστούμε σχετικά με την αναζήτηση διεξόδου απο την πολύπλευρη κρίση που μαστίζει την περιφέρειά μας, τη χωρα μας, την Ευρώπη και τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό Κόσμο γενικότερα.
Ο υπότιτλος της αφίσας που προαναγγέλει την εκδήλωση είναι ενδεικτικός και της κατεύθυνσης που προτείνεται : «Με αγώνες και αλληλεγγύη απέναντι στην κρίση».
Μια εύκολη απαντηση στα διλήμματα και τα αδιέξοδα την δίνουν κάποιες αριστερές πρωτοβουλίες. Στην Αθήνα π.χ. ο Συριζα Καλλιθέας διοργάνωνε μιαν εκδήλωση με μια αφίσσσα που έγραφε : «Κρίση. Η λύση είναι αριστερά ».
Ολοι μιλανε για την παγκόσμια δομική κρίση του καπιταλισμού. Αν στραφείς όμως στην Αριστερά αντι για μια πρόταση διεξόδου απο την κρίση θα βρείς μια απίθανη πολυφωνία, μάλλον μια βαβυλωνία, ενώ στο τέλος όλα τα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα. Πως φτάσαμε εδώ ; τι φταίει ; Σίγουρα το στρεβλό αναπτυξιακό μοντέλλο που κυριάρχησε για δεκαετίες φέρει μέρος της ευθύνης. Το υπόλοιπο οφείλεται σε μια ανίκανη, διεφθαρμένη, ψηφοθηρική πολιτική εκπροσώπηση των αστικών κομμάτων. --Η ίδια η Αριστερά δε είναι απαλλαγμένη απο ευθύνες. Εχει πέσει και η ίδια θύμα της γενικευμένης ανυποληψίας του κοινοβουλευτικού συστήματος της χώρας μας.
Η Αριστερά, κατά γενική ομολογία, δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, για πολλους λόγους ιδεολογικούς, πολιτικούς, κοινωνικούς.. Δεν κατάφερε να μετουσιώσει σε θεσεις τα αιτήματα των κινημάτων των εργαζομένων, να επεξεργαστεί προτάσεις και να διεκδικήσει με επιτυχία τα ώριμα κοινωνικά αιτήματα, στήνωνας παράλληλα δίκτυα κοινωνικής αλληλεγύης. Η γενικευμένη ανασφάλεια καταστρέφει κοινωνία και οικονομία.
Φυσικά οι γενικότερες συνθήκες στη χώρα μας και στην Ευρώπη είναι δύσκολες. Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες ακολουθούν τυφλά τη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία παρόλο που βλέπουν την παταγώδη αποτυχία της προτεινόμενης συνταγής... (Γενικευμένη λιτότητα, ασυδοσία της αγορας και των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, ιδιωτικοποιήσεις, κατάργηση κοινωνικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων δεκαετιών ).
Παάλληλα έχουμε πρωτοφανή προβλήματα έλλειψης δημοκρατικής νομιμοποίησης των μέτρων λιτότητας που λαμβάνονται και καταφανή κατάλυση της Λαϊκής κυριαρχίας.
Εχουμε μια νέα κατοχή ; Οχι νομίζω. Αντι για κατοχή μάλλον θα πρέπει να μιλάμε για ηθελημένη υποτέλεια της άρχουσας τάξης.
Πως θα βγούμε απο την κατάσταση της υποτέλειας ;
Οι προτάσεις φαίνονται εύκολες :
Παύση πληρωμών, - βαρειά φορολογία των πλουσίων,- κατάργηση των φορολογικών παραδείσων ..κ.λ.π. - Να ρίξουμε την κυβέρνηση. - Να φύγουμε απο το ευρω. - Να γυρίσουμε στη δραχμή. - Να απονομιμοποιήσουμε το χρεός.- Να ενισχύσουμε την «Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου» του χρέους.. - Να συγκροτήσουμε ένα «Μέτωπο Σωτηρίας». – (Ο Αλαβάνος έχει ξεκινήσει, απο καιρό, ενα «Μέτωπο Αλλληλεγγύης και Ανατροπής»).
Το κίνημα στις πλατείες έβαλε, σ’ολη την Ελλάδα, νέα πρωτοφανή, τολμηρά αιτήματα: Αμεση Δημοκρατία. Ανατροπή του κοινοβουλευτισμού κ.λ.π.-- Αιτήματα που μοιάζουν ουτοπικά αφού καλούν σε αμφισβήτηση του συστήματος και σε γόνιμο προβληματισμό για το δεόν γενέσθαι.
Γενικό αίτημα που παραμένει ανικανοποίητο είναι η κοινή δράση της Αριστερας, σε εθνική και ευρωπαϊκή κλίμακα. Ο Λένιν έλεγε οτι χρειαζόμαστε μια «Ενωμένη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ευρώπης». Διαφορετικά αν έχουμε μιαν Ευρώπη του κεφαλαίου χαθήκαμε...
Η Αριστερά έχει κατηγορηθεί συχνά για ρηχό πρακτικισμό και τακτικισμό, χωρίς τις απαραίτητες θεωρητικές επεξεργασίες και προβληματισμούς. Ομως πράξη χωρίς θεωρία είναι τυφλή. Θεωρία χωρίς πράξη είναι κενή και άχρηστη.
Μπορούμε να φανταστούμε μια διαφορετική όψη του κόσμου ; Αληθεύει οτι «Ενας άλλος κόσμος είναι εφικτός» ; Μια άλλη Ελλάδα και μια άλλη Ευρώπη είναι εφικτή; Πως φτάνουμε εκεί ;
Αλυτα παραμένουν τα αμεσα προβλήματα οργάνωσης των αγώνων, αντιμετώπισης της συγκεκριμένης έκρυθμης κατάστασης, σε ελληνική και πανευρωπαϊκή κλίμακα και ο οραματισμός ενος μελλοντικού υλοποιήσιμου στόχου.-- Ο στόχος δεν μπορεί να είναι άλλος απο μια δίκαιη σοσιαλιστική κοινωνία , που είναι συνώνυμη της δημοκρατίας και της ελευθερίας. --
Μεγάλα θεωρητικά ζητήματα μπαίνουν εδώ που σχετίζονται με τη διαλεκτική σχέση τακτικής και στρατηγικής (Λούκατς : Ηθική και Τακτική». (εκδ. Γρηγόρη) 1982.) των καθημερινών αντιστάσεων και του προγραμματικού σχεδιασμού, που δίνει όραμα, ελπίδα και λόγο για να αγωνίζεται κανείς.
Ο Λoύκατς, ο μεγάλος Ούγγρος φιλόσοφος, (1885-1971 ) ορίζει την τακτική ως «το μέσο για την πραγματοποίηση των σκοπών που επιδιώκουν οι ενεργές ομάδες. Σαν κρίκο που συνδέει τον τελικό σκοπό με την πραγματικότητα.-- Ο τελικός σκοπός χαρακτηρίζεται άλλοτε σαν ένα σημείο που παραμένει μέσα στην κοινωνική πραγματικότητα και άλλοτε σαν ένα σημείο που την ξεπερνάει. Πρόκειται για την «ενθαδικότητα» και την «υπερβατικότητα» του τελικού σκοπού».
Ο Μάρξ σε΄ένα γράμματου στον Ρούγκε (το σεπτεμβρη του 1843) γράφει. « Δεν προγραμματίζουμε τον αυριανό κόσμο με τη δογματικήσκέψη, αλλά αντίθετα αναζητάμε το νέο κόσμο στο ακροτελεύττοιο ακριβώς σημείο της κριτικής του παλαιού». Και συνεχίζει: «Αν η οικοδόμηση του μέλλοντος και η κατάσταση οριστικών σχεδίων για την αιωνιότητα δεν είναι δική αμς δουλειά, γίνεται ακόμη πιο ξεκάθαρο αυτό που πρέπει να πραγματοποιήσουμε σήμερα. Εννοώ τη ριζική κριτική του σύνολου της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, ριζική με την έννοια οτι δεν φοβάται τα ίδια τα συμπεράσματά της και πολύ περίσότερο, τη σύγκρουση με τις κατεστημένες δυνάμεις». (Ας ξαναθυμηθούμε τι λέει επίσης για τον ριζοσπαστισμό: « Να είσαι ριζοσπάστης σημαίνει να πιάνεις το πράγμα απο τη ρίζα. Η ρίζα όμως για τον άνθρωπο είναι ο ίδιος ο άνθρωπος».
Καθε επαναστατικός σκοπός αρνείται την ηθική νομιμότητα της έννομης τάξης του σήμερα και του χθές, μας λέει ο Λούκατς . Ζήτημα όμως είναι το πως θα βρούμε ποιά είναι κάθε φορά η κατάλληλη τακτική.
Ο τελικός σκοπός δεν θεωρείται ουτοπία αλλά μια πραγματικότητα προς την οποια οφείλουμε να τείνουμε.-- Δεν πρέπει να βγάζουμε αφηρημένα σχήματα απο την πραγματικότητα ούτε να δοκιμάζουμε να της επιβάλλουμε κάποια ιδεώδη, παρά μόνο να τοποθετούμε τον τελικό σκοπό πάνω απο τα άμεσα ωφέλη.-- Πρέπει όμως να γνωρίζουμε τον τρόπο να φερνουμε στην επιφάνεια τις δυνάμεις που δρούν στους κόλπους της κοινωνικής πραγματικότητας και που τείνουν προς την πραγματοποίηση του τελικού σκοπού».
Ενας μεγάλος γερμανός φιλόσοφος ο Ερνστ Μπλοχ ( ....) μιλάει για «Το Μη εισέτι Ον». (Das noch nicht Seiende). Αυτό που δεν υπάρχει ακόμη ως πραγματικότητα αλλά λανθάνει, ως δυνατότητα, που περιμένει να υλοποιηθεί. (Ειναι το περίφημο «δυνάμει» του Αριστοτέλη, που πρέπει να περάσει στο «ενεργεία» για να καταλήξει στην «εντελέχεια», σ’αυτό που έχει το σκοπό / το τέλος μέσα του).Το μεγάλο τρίτομο έργο του Μπλοχ φέρνει τον τίτλο : «Η Αρχή της Ελπίδας».(Das Prinzip Hoffnung). O Μπλόχ εχει γράψει και πολλά κείμενα σχετικά με την έννοια της «ρεαλιστικής ουτοπίας»..
Ο τελικός σκοπός μιας καλύτερης κοινωνίας είναι ουτοπικός, αφου δεν υπάρχει ακόμη.- Υπερβαίνει το οικονομικό, νομικό, και κοινωνικό πλαίσιο της σημερινής κοινωνίας και δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί παρά μόνο με την υπέρβαση και την «καταστροφή» της σημερινής κοινωνίας. - Ο σκοπός αυτός μιας άλλης κοινωνίας δεν είναι ουτοπικός αν οδηγούμαστε σαυτόν με την πραγματοποίηση ιδεών που αιωρούνται εξω απο την κοινωνία και πάνω απο αυτήν !
Η Αριστερά θα πρέπει να απαλλαγεί απο τον οικονομισμό και τον παραγωγισμό, την ιδεοληψία της αυτόματης επίλυσης όλων των προβλημάτων με τη βοήθεια της επιστήμης και της τεχνικής.-- Το ίδιο ισχύει και με τον αβάσιμο ουτοπισμό.-- Το αιτούμενο είναι η ενότητα θεωρίας και πράξης, της στρατηγικής με την τακτική.-- Ειναι εύκολος ένας δογματικός ουτοπισμός, μιας ξεκομμένης απο την πράξη στρατηγικής. Στο άλλο άκρο βρίσκεται ένας φτηνός εμπειρισμός, μιας τακτικής χωρίς αρχές. -- Το ζητούμενο είναι καθε φορά η διαλεκτική ενότητα θεωρίας και πράξης ώστε η πρώτη να αποδεικνύεται ρεαλιστική και λογική και η δεύτερη λογική και αναγκαία.
Ανάμεσα στην τακτική και τον τελικό σκοπό υπάρχουν περάσματα που δεν προσδιορίζονται εύκολα εννοιολογικά.-- Δεν μπορούμε να ξέρουμε απο πριν ποιό βήμα τακτικής θα αποτελέσει και θα συντελέσει στην πραγματοποίηση του τελικού σκοπού. Η ορθή γνώση και εκτίμηση των συγκεκριμένων κάθε φορά καταστάσεων στην οικονομική τους και κοινωνική διάσταση, η σωστή αποτίμηση του πραγματικού συσχετισμού δυνάμεων, αποτελούν προϋπόθεση μιας ορθής τακτικής που αποτελεί προϋπόθεση μιας ορθής πολιτικά πράξης.
Οπως το διατύπωσε πρόσφατα, ο φιλόσοφος και επίμονος αγωνιστής της κοινωνικής απελευθερωσης, Ευτύχης Μπιτσάκης : «Η Aριστερά επωμίζεται, ιδιαίτερα σήμερα, ένα ιστορικό καθήκον. Να γίνει η πρωτοπορία για την ανατροπή του νέου καθεστώτος της υποτέλειας και για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, με στρατηγικό στόχο το σοσιαλισμό. Σαράντα χρόνια μετά το 1968 είναι καταδικαστεός όποιος αρνείται την κοινή δράση, το δημόσιο διάλογο, την κατάκτηση ευρύτερων μορφών συνεργασάς, με τελικο στόχο μιαν Aριστερά ενιαία, δημοκρατιkή και επαναστατική».--
Σκέψεις που προσωπικά θα προσυπέγραφα ανεπιφύλακτα, για τις καθημερινές πρακτικές που είμαστε υποχρεωμένοι να υλοποιήσησουμε τόσο στο αυτοδιοικητικό όσο και στο γενικότερο πολιτικό επίπεδο. --Η κονή δράση στηνπορεία των κοινωνικών αγώνων και η ενοποίηση της Αριστεράς αποτελεί σήμερα όχι απλώς καθήκον, αλλά όρο για την επιβίωση του ελληνικού Λαού. -- Η τοπική Αυτοδιοίκηση αποτελεί κι αυτή ένα πεδίο μάχης όπου συγκρούονται καθημερινά κατεστημένες νοοτροπίες και μικροπολιτικά συμφέροντα με τις πραγματικές ανάγκες για ριζική αλλαγή αντιμετώπισης των αναπτυξιακών και κοινωνικών προβλημάτων και την πολιτισμική αναγέννηση της Περιφέρειας Στερεας Ελλάδας.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους διοργανωτές και ιδιαίτερα περιφερειακή σύμβουλο, την αγωνίστρια Δέσποινα Σπανούδη, για την πρόσκληση και την ιδεά της διοργάνωσης της σημερινής συνάντησης προβληματισμού, που αναμένεται γόνιμη και ουσιαστική. Ευχαριστώ. "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου