Στις φυλακές του Δομοκού

της Βάσως Λέβα

Την Παρασκευή 17 Δεκέμβρη μέλη του Αυτοδιοικητικού Κινήματος Στερεάς και της Δημοτικής Κίνησης “Παρέμβαση Πολιτών για τη Λαμία” επισκέφτηκαν τις φυλακές Δομοκού, όπου συναντήθηκαν και συζήτησαν με τη διεύθυνση των φυλακών και κρατούμενους. Λίγες μέρες πριν είχαν δημοσιεύσει κείμενο συμπαράστασης στον αγώνα των κρατουμένων στις φυλακές της χώρας για ανθρώπινες συνθήκες, αποσυμφόρηση των φυλακών, χορήγηση αδειών και άλλα που έχουν σχέση με την απόλυση υπό όρους και τη συγχώνευση των ποινών.

Την ίδια μέρα οι κρατούμενοι σταμάτησαν την αποχή από το συσσίτιο και την απεργία πείνας μετά την απόφαση του Υπουργού Δικαιοσύνης να συμπεριληφθεί στο υπό ψήφιση νομοσχέδιο “για τον εξορθολογισμό και τη βελτίωση στην απονομή της ποινικής δικαιοσύνης” διάταξη σχετικά με τη διαγραφή των πειθαρχικών ποινών, πράγμα το οποίο έβαζε φρένο στη λήψη αδειών και στην αίτηση για απόλυση υπό όρους.

Το μέτρο θεωρήθηκε θετικό από τους κρατούμενους οι οποίοι από το 2008 μέχρι σήμερα έχουν κατ' επανάληψη προβεί σε κινητοποιήσεις διεκδικώντας την εκπλήρωση των αιτημάτων τους και ζητώντας επίμονα διάλογο με το Υπουργείο Δικαιοσύνης. Ωστόσο, οι φυλακές παραμένουν αποθήκες ψυχών, χώροι ανθρώπινης εξαθλίωσης και σχολεία εγκληματικότητας. Στο Δομοκό δεν υπάρχει γιατρός για 650 ψυχές, ενώ προβλέπεται μία θέση παθολόγου και μία θέση ψυχιάτρου. Η Κοινωνική Υπηρεσία είναι ανύπαρκτη ενώ προβλέπονται 3 θέσεις κοινωνικών λειτουργών. Χρέη κοινωνικού λειτουργού εκτελεί ο αρχιφύλακας. “Γολγοθάς, ένας καθημερινός θάνατος, έλεγε ο κρατούμενος Σάντος Απντούλ Χαλίμ”, που στην πολυετή κράτησή του δεν έχει πάρει ποτέ άδεια. Ο κρατούμενος Βιβιλάκης έραψε το στόμα του, γιατί η Πρόνοια του έκοψε το πενιχρό αναπηρικό του επίδομα με το αιτιολογικό οτι (άκουσον-άκουσον) το δημόσιο έχει αναλάβει πλέον τη διατροφή του. “Αυτό που τόσα χρόνια έχω μάθει στη φυλακή είναι να μισώ την κοινωνία” ήταν τα λόγια ενός άλλου κρατούμενου,του Δημήτρη, που έχει περάσει αρκετά χρόνια στη φυλακή. Οι άνθρωποι αυτοί,όταν αποφυλακιστούν, θα ζούν στο περιθώριο, με ο,τι αυτό σημαίνει, εφόσον δεν υπάρχουν κοινωνικές δομές που μπορούν να στηρίξουν και να εντάξουν όσους αποφυλακίζονται. Να τονιστεί οτι οι αναστολές και οι απολύσεις υπό όρους γίνονται με εξαιρετική φειδώ. Υπήρξαν άτομα που είχαν συμπληρώσει το εκτίσιμο της ποινής τους, είχαν πάρει αρκετές άδειες-πράγμα που σημαίνει οτι δεν είχαν πειθαρχικές ποινές- και όμως δεν τους δόθηκε αναστολή. Ποίον συμφέρει η επιμήκυνση της κράτησης? Τη Φυλακή,τον κρατούμενο,την κοινωνία? Ασφαλώς κανέναν. Αντίθετα, η αδικία διογκώνεται, το μίσος θεριεύει, η υποτροπή μοιάζει αναπόφευκτη.

Εν τέλει, ο σεβασμός και η κατοχύρωση των δικαιωμάτων των κρατουμένων είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα, συνολικά για την κατοχύρωση των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, για μια κοινωνία που οι ελευθερίες και τα δικαιωματα δεν θα αποτελούν φενάκι, αλλά ουσιαστική κατάκτηση.