Προχθές, Κυριακή, 12 του Φλεβάρη, η κατοχική «κυβέρνηση» χτύπησε ξανά τον ελληνικό Λαό.
Ξεκάθαρο
πια, πως εχθροί της είναι περισσότεροι από πεντακόσιες Χιλιάδες
άνθρωποι, που ξεχύθηκαν στους δρόμους της Αθήνας, και δεκάδες Χιλιάδες
άνθρωποι σ’ όλη την υπόλοιπη χώρα, αγωνιζόμενοι για μια φούχτα
δικαιώματα — που, όμως, συμπυκνώνουν τα μέγιστα ανθρώπινα αγαθά, τον
κόσμο ολόκληρο: ψωμί, παιδεία, ελευθερία, ανεξαρτησία, αλληλεγγύη,
αξιοπρέπεια, ζωή χωρίς «δόσεις»...
Σεβάσμιοι φίλοι της δοτής «Κυβέρνησης», μια φούχτα ξένοι και ντόπιοι
τραπεζίτες και μεγαλοεπιχειρηματίες —
που με λύσσα συγκεντρώνουν ένα-ένα τα πολύτιμα τυπωμένα χαρτάκια τους,
σε βάρος δισεκατομμυρίων ανθρώπων του πλανήτη. Κάθε χαρτονόμισμα τους,
μια πάλουσα σταγόνα ανθρώπινου αίματος. Κάθε ρίνισμα χρυσού στα
θησαυροφυλάκια τους, ένας αναστεναγμός κλεμμένος.
Αυτό που έγινε
την Κυριακή, ειδικό στους δρόμους της Αθήνας, ήταν ξανά πόλεμος: Οι
κρατικοί και παρακρατικοί κατασταλτικοί βραχίονες των «εκπροσώπων» του
λαού, ενάντια στον ενωμένο, ακηδεμόνευτο, εξεγερμένο λαό. Οι πιστοί
υπάλληλοι των τραπεζών και του μεγάλου κεφαλαίου εν γένει, ενάντια στους
εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους ανέργους, την νεολαία της χώρας.
Οι προδότες, ενάντια στους ασκλάβωτους.
Ο πόλεμος ανάμεσα στις
δυνάμεις της καταστροφής και της διαστροφής, από τη μια, και της
δημιουργίας και της ανάστασης από την άλλη, άρχισε πριν δυο χρόνια δεν
θα τελειώσει εύκολα. Οι σκαιές "κυβερνήσεις" της περιόδου αυτής το χουν
καταστήσει σαφές με εξαπόλυση πολυδιάστατης βίας και ψεύδους, απ’ την
πλευρά τους.
Το ίδιο, όμως, κι ο γενναίος ελληνικός λαός, που δεν
σκύβει το κεφάλι σε κανέναν τύραννο, σε καμιά χούντα — με ή χωρίς τανκς,
με γαλόνια, ή με γραβάτες.
Σε τούτα τα χώματα, που γέννησαν την
ελευθερία ως βιωμένο τρόπο ζωής, δεν χωράει φασισμός. Κανένας αγώνας,
καμιά θυσία δεν πήγε χαμένη, σε τούτη την ταλαίπωρη πατρίδα. Υπήρξαν
ήττες, έγιναν λάθη. Μα, χαμένες δεν πήγαν οι θυσίες για την ελευθερία.
Τις κουβαλάμε γερές, ατόφιες στις πολιτισμικές αποσκευές μας -να ο
πραγματικός πλούτος, φωτιά που καταλειώνει «κοινά» και «εθνικά»
νομίσματα σωρό- γιατί γινήκαν περήφανα, με συνειδητή επιλογή και με
γνώμονα το συλλογικό, κοινωνικό συμφέρον. Σε αντίθεση, δηλαδή, με τις
επιβαλλόμενες δια μαστιγίου, ταπεινωτικές «θυσίες» του λαού, για χάρη
της ΕΕ., του Δ.Ν.Τ., της
Διεθνούς ‘Ένωσης
Τραπεζών και των ντόπιων μεγαλοεπιχειρηματιών. Πόσο διαστρεβλώνουν την
έννοια της θυσίας, οι άσπονδοι, οι άφιλοι, οι στραγγισμένοι από αίμα
λογιστές...
