Όταν
πριν από τις εκλογές γράφαμε ότι «έχουμε
ανάγκη από ριζικές ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό» ελπίζαμε ότι η
ελληνική κοινωνία όχι μόνο συμμερίζεται αυτή την ανάγκη αλλά ότι θα το δήλωνε
ηχηρά και στην κάλπη. Και αλήθεια, το
αποτέλεσμα της 6ης Μαίου κατέδειξε την διάθεση των πολιτών να
απαντήσουν στα πραγματικά διλήμματα και να απαγκιστρωθούν από τον φόβο και τον
ραγιαδισμό που μεθοδικά καλλιεργούνται. Με μεγάλη πλειοψηφία διάλεξαν τον δρόμο
της επιβίωσης: γύρισαν την πλάτη στους πολιτικούς εκφραστές των μεγάλων διεθνών και εγχώριων συμφερόντων, που
εκποιούν τη χώρα και ισοπεδώνουν την
κοινωνία.
Τίποτε δεν έχει
κριθεί: το βλέπουμε καθημερινά στα ΜΜΕ, στους χώρους δουλειάς, στις κοινωνικές
επαφές. Οι
κυρίαρχες δυνάμεις "τρέμουν" στην ιδέα και της παραμικρής αλλαγής και
επιστρατεύουν κάθε μέσο για να συντηρήσουν την κατάσταση ή να την
αναπαράγουν με νέα υλικά, προς την ίδια κατεύθυνση. Επιδίδονται σε αγώνα
δρόμου για να εκφοβίσουν, να πειθαναγκάσουν, να δεχτούμε ως αναπόφευκτη τη
μοίρα που μας έχουν ορίσει, να περισώσουν ότι μπορούν από τις αποφάσεις που
διαιωνίζουν την υπερχρέωση της χώρας και διαλύουν κοινωνικά και εργασιακά
δικαιώματα. Σε
αυτές συνθήκες φαίνεται πόσο αναγκαίος είναι ο ρόλος του λαϊκού παράγοντα και
πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν όλες οι διάσπαρτες κοινωνικές
πρωτοβουλίες και αντιστάσεις είχαν βρει τον τρόπο να συντονιστούν και να
εκφραστούν με έναν άμεσο τρόπο.
Όμως το πρώτο βήμα
έγινε. Και επιτέλους άρχισε να φαίνεται κάποιο φως στην άκρη του τούνελ, που
ενθαρρύνει, χειραφετεί και απελευθερώνει φωνές και συνειδήσεις.
Γνωρίζουμε ότι οι
δυσκολίες είναι μπροστά μας. Ότι ήδη τα πάσης φύσεως επιτελεία αναζητούν γέφυρες
για την επόμενη μέρα, ώστε να συνεχίσουν να πιέζουν, να εκβιάζουν, να
επιβάλλουν τις επιδιώξεις τους.
Και τώρα, για πρώτη
φορά μετά από δεκαετίες, υπάρχει η ελπίδα για ένα καινούριο δρόμο, πιο κοντά
στις ουσιαστικές ανάγκες, πιο μακριά από το πελατειακό σύστημα που δημιουργούσε
συνενόχους σε ένα σαθρό και αβίωτο κοινωνικό μοντέλο. Τώρα μπορούμε με νέα
αισιοδοξία να διεκδικήσουμε μια πειστική, εναλλακτική, πλατιά ενωτική πολιτική
λύση, φέρνοντας στο προσκήνιο τα αιτήματα των κοινωνικών αγώνων. Σε αυτή τη
διαδικασία χρειάζεται να είμαστε παρόντες και παρούσες. Χρειάζεται όσα κόμματα,
φορείς, ομάδες διεκδικούν να είναι μέρος της λύσης, να κινηθούν έμπρακτα σε
δημοκρατικές, ανοιχτές, ενωτικές διαδικασίες που να εμπνέουν και να ενεργοποιούν
ολοένα και περισσότερους, να αξιοποιούν τις δυνατότητες και τη δύναμη που
συνειδητοποιούμε ότι έχουμε στα χέρια μας. Στις εξελίξεις που θα ακολουθήσουν και στις
μεγάλες μάχες που έρχονται, η κοινωνία και οι ποικίλες εκφράσεις της δεν πρέπει
να βρεθούν σε θέση παρατηρητή, αλλά σε θέση μάχης.
καλά είναι όλα αυτά αλλά το ζήτημα είναι σε ποιά κατεύθυνση και αυτό το ζήτημα δεν αναδεικνύεται στο άρθρο. Αν είναι τα κινήματα να πρέπει να υποταχθούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην Ε.Ε ή σε ένα δήθεν αντιμνημονιακό αγώνα για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους που όσο πάει και αυτός ακόμη απονευρώνεται τότε να λείπει το βίσσυνο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛεωνίδας Φωτιάδης
Τα κινήματα που αναπτύχθηκαν το προηγούμενο διάστημα είτε αυτά των μεγάλων διαδηλώσεων και των αγανακτισμένων, είτε αυτά που αμφισβήτησαν επί μέρους πολιτικές (διόδια, χαράτσια, εισιτήρια, Κερατέα, Ασωπός, καρτέλ στα αγροτικά προιόντα κ.α), ριζοσπαστικοποίησαν μεγάλο μέρος της κοινωνίας με την συνοδοιπορία αλλά χωρίς την καθοδήγηση, πολύ περισσότερο χωρίς την πρωτοπορία κανενός οργανωμένου χώρου. Αυτό που κατά τη γνώμη μου έχει τεράστια σημασία είναι η δυνατότητα για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες να ανατραπεί ένα καθεστώς που μας οδηγεί με ιλιγγιώδη ταχύτητα στο γκρεμό. Από την έκβαση αυτής της προσπάθειας κρίνεται σε μεγάλο βαθμό η επιβίωση μας, οι ελευθερίες, οι κατακτήσεις, η ελπίδα για να μην βουλιάξουμε. Υπάρχει καμιά εγγύηση επιτυχίας ; Μόνο η παρουσία, η συμμετοχή (με όποιο τρόπο κρίνει ο καθένας) και ο αγώνας στην διελκυστίνδα θα απαντήσει στην ερώτηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔέσποινα Σπανούδη
Τα κινήματα του προηγούμενου διαστήματος αποτυπώθηκαν και στην κάλπη. Τα δύο μεγάλα κόμματα πήγαν απο το 78% του Ελληνικού λαού στο 32% και έχασαν 3.500.000 ψήφους. Οι δυνάμεις που συντάχθηκαν με τον ένα ή μα τον άλλο τρόπο με τα κινήματα αύξησαν τις δυνάμεις τους σαν άθροισμα κατα πολύ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ κόσμος ξεκίνησε και συγκρούεται με το παρελθόν του τις προηγούμενες επιλογές του και προσδοκά στις δυνάμεις που έβλεπε δίπλα του στον αγώνα του. Δεν μπορούμε σήμερα θα θέσουμε προαπαιτούμενα για την συμμετοχή του κόσμου στην αλλαγή της κοινωνίας, τα προαπαιτούμενα σε βάζουν στο περιθώριο αυτής της διαδικασίας. Από μόνη της αυτή η διαδικασία σε βάζει σε σύγκρουση με τα μεγάλα συμφέροντα, αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι η κοινή δράση και η αλληλεγγύη και τον ρόλο της Ε.Ε> θα τον καταλάβει ο κόσμος όπως κατάλαβε και πολλά άλλα πράγματα τα δύο περασμένα χρόνια.
κοινή δράση και αλληλεγγύη υπερ ποιανού ; ποιός θα είναι ο οφελούμενος και πως θα είναι ; με ποιές θέσεις και με ποιό πρόγραμμα ; αυτό που ζούμε επικοινωνιακά καθημερινά από τα διάφορα κομματικά επιτελεία και κομματικά στελέχη είναι ένα πλήθος αντιφατικών θέσεων που την μια μέρα μιλάνε για κατάργηση των αντιλαικών μέτρων και την επόμενη για σκληρή επαναδιαπραγμάτευση των ίδιων μέτρων ή για αντικατάστασή τους με άλλα (αναγκαστικά δάνεια κλπ). Τα κινήματα που αναπτύχθηκαν και αμφισβήτησαν πολιτικές του καθεστώτος αλλά και τις Ε.Ε σήμερα σιωπούν ακόμη και μπροστά σε αυτές τις αντιφατικές προτάσεις ή θέσεις που εάν εφαρμοστούν θα συνιστούν ουσιαστικά διαχείριση του συστήματος και των πολιτικών που μας οδήγησαν μέχρι εδώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρεπει λοιπόν πρώτα τα κινήματα να βάζουν προαπαιτούμενα γιατί αυτά κινδυνεύουν με την σιωπή τους πρώτα απ' όλα να οδηγηθούν στο περιθώριο.
Λεωνίδας Φωτιάδης
Σε ότι αφορά στη συσχέτιση (ανώνυμος, 20/5, 1.43 μ.μ.) του εκλογικού αποτελέσματος και της δραστηριότητας των "κινημάτων" δεν συμφωνώ. Το 78%, ακόμα και το λεγόμενο "αντιμνημονιακό μπλοκ", έχει τέτοια ποικιλομορφία προσεγγίσεων που δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι εκφράζει με απτό και ενιαίο τρόπο τις αντιστάσεις που υπήρξαν, ούτε στο περιεχόμενο, ούτε και στο μέγεθος, παρά μόνο σαν μια γενική διάθεση. Αυτή η γενική διάθεση προκάλεσε τις μεγάλες ανακατατάξεις, τουλάχιστον στη βιτρίνα του πολιτικού σκηνικού και όχι, κατά τη γνώμη μου, η δυναμική των όποιων κινημάτων, τα οποία δεν πιστεύω ότι βρίσκονται σε τέτοιο επίπεδο, που να μπορούν να επηρεάζουν ουσιαστικά τις εξελίξεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτις επισημάνσεις του Λεωνίδα, σχετικά με το περιεχόμενο των παρεμβάσεων των "κινημάτων". στην προκειμένη περίπτωση του Α/Κ, έχω τις εξής σκέψεις:
Η θέση ότι η στάση απέναντι στην ΕΕ είναι το σημείο - κλειδί για τις εξελίξεις και κριτήριο για το ριζοσπαστισμό οποιουδήποτε είναι μια συγκεκριμένη πολιτική προσέγγιση, η οποία ούτε αυτονόητη είναι, ούτε προκύπτει από πουθενά ότι είναι προϊόν συλλογικών επεξεργασιών κινηματικών διαδικασιών, που δεν συνδέονται με κομματικές γραφειοκρατίες. Εκτός αν μου διαφεύγει κάτι.
Οι πρωτοβουλίες των πολιτών και τα "κινήματα", διαμορφώνουν τις απόψεις και τους στόχους τους με βάση τις δικές τους εμπειρίες και επεξργασίες και γι αυτό το επίπεδο της πολιτικοποίησής τους δεν είναι, ούτε θα μπορούσε να είναι παντού το ίδιο. Τα προαπαιτούμενα των "κινημάτων" είναι οι στόχοι και οι επιδιώξεις που έχουν, όλα αυτά, δηλαδή, που συνθέτουν το πλαίσιο της συγκρότησής τους και της δράσης τους. Αν αυτό συνδέεται με την υποστήριξη γενικότερων πολιτικών στόχων, όπως η έξοδος από την ΕΕ, θεωρώ θεμιτό να το κάνουν. Με τη μόνη προϋπόθεση αυτό να έχει προκύψει συλλογικά και να τεκμηριώνεται ουσιαστικά.
Διαφορετικά, το να επιζητούμε να εκφραστούν όλοι με ένα συγκεκριμένο τρόπο, μεταφέροντας "από τα πάνω" στο εσωτερικό των κινημάτων τα ιδεολογικά στερεότυπα των διαφόρων τάσεων της αριστεράς δεν νομίζω ότι είναι ο καλύτερος τρόπος για να διασφαλίσουμε την απαραίτητη αυτονομία και τη δυναμική των "κινημάτων". Τα "κινήματα" δεν είναι χώροι ιδεολογικής ενότητας και ξέρουμε όλοι που οδήγησε η προσπάθεια υλοποίησης τέτοιων αντιλήψεων: ή σε μορφώματα τύπου ΠΑΜΕ ή στη διάλυση του συνδικαλιστικού και συνεταιριστικού κινήματος (μαζί και με άλλους παράγοντες, φυσικά).
Τελειώνοντας: δεν ξέρω αν η θέση του Α/Κ είναι σωστή ή λάθος. Εκείνο που ξέρω είναι οτι αντικατοπτρίζει το επίπεδο της κοινής μας συλλογικής πολιτικής αντίληψης, ανεξάρτητα από τις ιδιαίτερες προσωπικές αντιλήψεις όσων συμμετέχουμε σε αυτό και είναι λάθος να ερμηνεύεται είτε σαν σιωπή, είτε σαν έμμεση υποστήριξη συγκεκριμένου πολιτικού χώρου.
Τάσος Κεφαλάς
Να βγει μια φιλολαϊκή κυβέρνηση. Αν όμως δεν στηριχθεί από το λαό, και αν δεν αφουγκραστεί τις απαιτήσεις του λαού τότε απλά θα αποτύχει. Σίγουρα είναι δύσκολο αφού δεν έχεις ούτε τα σωματεία, το εργατικό κίνημα, ούτε την αυτοδιοίκηση μαζί που (πλην ελαχίστων λαμπρών εξαιρέσεων) αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αφορίζουμε εκ των προτέρων. Η συμμετοχή του λαού είναι που θα ανατρέψει την κατάσταση όχι μια απλή ψήφος. Τέρμα πια στην ανάθεση ευθυνών!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟρέστης Ζούμπος
Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας... Σκεφτείτε το ενδεχόμενο να γίνει κυβέρνηση ο Σαμαράς, με υπουργούς την Ντόρα, το Βενιζέλο, το Βορίδη, το Γεωργιάδη, το Χρυσοχοίδη και τον Λοβέρδο για παράδειγμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈστω και με Σύριζα αξιωματική αντιπολίτευση θα χρειαστεί μεγάλη δυναμική για να μην οδηγηθούμε στην εξαθλίωση και στα υπερκέρδη τους. (αυτά τα δύο πάνε μαζί)